28 kwietnia 2015 - Huzar

„Siła…” Punkta do medytacji czytania z V Niedzieli Wielkanocnej roku B [Dz 9: 26-31]

Komentarz wprowadzający (nie jest częścią medytacji, można przeczytać go wcześniej)

Chciałbym zaproponować wam medytację nad tematem, nad którym rzadko się zatrzymujemy w kontekście wiary, a który w praktyce wydaje się bardzo istotny, dotyczy bowiem problemów związanych z walką o dominację w naszych relacjach.

Przedstawiona poniżej scena dotyczy czasu, kiedy św. Paweł (zwany jeszcze Szawłem) niedługo po nawróceniu i pobycie w Damaszku udaje się do Jerozolimy, aby tam zapoznać się z Apostołami i z ich przyzwoleniem i błogosławieństwem rozpocząć głoszenie nauki Jezusa. Paweł ma w tym czasie 25–30 lat. Wcześniej skończył elitarną szkołę rabiniczną Gamaliela, wsławił się swoją gorliwością o Prawo i religię żydowską do tego stopnia, że mimo młodego wieku dostał od arcykapłana strażników i list upoważniający do przeprowadzenia aresztowań wśród chrześcijan w Damaszku. Był młody, radykalny, zapowiadał się na kogoś, kto w niedługim czasie będzie dużo znaczył. Niedawne nawrócenie wcale nie zmienia kilku charakterystycznych dla jego młodości rysów. Przybywający do Jerozolimy Paweł ciągle jest radykalny, ma potężną siłę przekonywania, w dyskusji potrafi być nieustępliwy, a nawet agresywny. Swoich przeciwników doprowadza do furii. Bez wątpienia ma niezwykłą osobowość, naturę zwycięzcy i skłonność do dominowania, na której utemperowanie będzie potrzebował lat pracy nad sobą.

Jest też znany. Ludzie pamiętają jego udział w egzekucji Szczepana, a także inne akty wrogości wobec chrześcijan. Spodziewają się jakiegoś podstępu. Jedynie Barnaba, „Syn Pocieszenia”, który wcześniej z radością i poczuciem wolności oddał wszystko, co miał Apostołom, ma odwagę zbliżyć się do niego, poznać na nowo i świadczyć za Pawłem przed Apostołami. Paweł zostaje przez nich przyjęty.

Jednak charakter Pawła raz jeszcze staje się źródłem problemów. Dyskutuje o ewangelii z hellenistami, czyli mówiącymi na co dzień po grecku Żydami, których nastawienie do chrześcijan było dotąd w miarę neutralne. Jego konfliktowość doprowadza do tego, że helleniści wpadają w furię, która zagraża nie tylko jemu samemu, ale i życiu innych chrześcijan w Jerozolimie. Apostołowie nie podzielają radykalizmu i nieustępliwości młodego Pawła. Odsyłają go tak daleko, jak się da, żeby nie szkodził rodzącemu się dopiero Kościołowi. „Zsyłka” do Tarsu będzie trwała aż dziesięć lat, zanim najlepszy przyjaciel Pawła, Barnaba, nie spotka go powtórnie i nie zaprosi na wielką wyprawę – pierwszą podróż misyjną…

Czytanie z Dziejów Apostolskich [Dz 9: 26-31]

Kiedy Szaweł przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem.

Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do Apostołów, i opowiedział im, jak w drodze Szaweł ujrzał Pana, który przemówił do niego, i z jaką siłą przekonania przemawiał w Damaszku w imię Jezusa. Dzięki temu przebywał z nimi w Jerozolimie. Przemawiał też i rozprawiał z hellenistami, którzy usiłowali go zgładzić. Bracia jednak dowiedzieli się o tym, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu.

A Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i napełniał się pociechą Ducha Świętego.

Przygotowanie:

Modlitwa przygotowawcza: „Panie, spraw, aby wszystkie moje zamiary, decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty ku Twojej służbie i chwale”. Pozostań chwilę, uświadamiając sobie, co znaczą słowa tej modlitwy.

Wprowadzenie 1: Wyobraź sobie dyskusję Pawła z Żydami. Wyobraź go sobie jako niezwykle silną osobowość, człowieka z jednej strony odważnego i głęboko przekonanego do prawd, w które wierzy, z drugiej strony nieskorego do szukania porozumienia, ale dążącego do dominacji w dyskusji, prowadzącego rozmowę w taki sposób, że jego rozmówcy, zamiast zastanawiać się nad jego racjami, wpadają w gniew.

Wprowadzenie 2: „Prosić o to, czego pragnę”. Tu możesz prosić o głębsze rozumienie spraw związanych z siłą i dominacją w Twoim życiu, a także o dar męstwa, aby wobec sytuacji, w których rolę grają siła i dominacja, umieć zachowywać miłość, pokój i roztropność.

 

Punkta do medytacji:

1.     Helleniści

Helleniści, Żydzi wywodzący się z rodzin mieszkających poza Palestyną, na terenach zdominowanych przez kulturę grecką stopniowo zatracali umiejętność rozumienia Biblii hebrajskiej, stąd w ich synagogach czytano Septuagintę, grecki przekład Pisma. Część z nich, wracając do ojczyzny, pozostawała przy języku greckim. Bywało, że choć byli to często ludzie o wysokim statusie majątkowym, spotykali się z pogardą ze strony Hebrajczyków.

Ludzie, którzy często doświadczają, że inni patrzą na nich z góry, że dominują, są silniejsi, atrakcyjniejsi, pewniejsi siebie, mają trudność w przeżywaniu takich sytuacji. Niektórzy z nich coraz bardziej wchodzą w bierność, dają sobą pomiatać, unikają konfrontacji, uciekają, znajdują sobie bezpieczne schronienia wśród podobnych sobie. Inni przeciwnie, stają się agresywni, łatwo tracą równowagę, niekiedy boleśnie i nieproporcjonalnie do wagi sprawy potrafią mścić się na tych, którzy w ich mniemaniu okazali im swoją wyższość. Tacy są helleniści, którzy za zapalczywość Pawła w dyskusji chcą go zgładzić. Nie umieją panować nad swoimi reakcjami, nie umieją pracować nad swoimi emocjami i zanosić ich do Boga.

Każdy z nas doświadczył poniżenia, dominacji innych ludzi i pewnie nie ma człowieka, dla którego nie byłoby to przeżyciem trudnym. Jak Ty reagujesz w takich sytuacjach? Jakie osoby są dla ciebie szczególnie trudne w tym względzie? Jak wyglądałyby według ciebie dojrzałe, właściwe reakcje w takich sytuacjach? Jak chciałbyś umieć reagować? W jaki sposób możesz współpracować z łaską Bożą, aby odchodzić od pasywności lub agresji w sytuacji, kiedy inni ludzie w jakiś sposób nad Tobą dominują?

2.     Paweł

„Siła przekonania” Pawła to siła, która jest zarówno szansą, jak i zagrożeniem. Paweł umie przekonywać do Chrystusa, umie wykazywać błędy w argumentacji tych, którzy atakują ewangelię, ale umie też ranić ludzi, zrażać ich do chrześcijan i robić dużo zamieszania. Praktycznie przez całe swoje życie będzie pracował nad łagodnością, będzie doskonalił umiejętność słuchania i rozumienia innych, a także taki sposób dyskusji, który jego rozmówców kierować będzie bardziej ku przyjęciu prawdy niż ku sprzeciwowi wobec niej. Jednak młody Paweł nie jest jeszcze świadom tego, jakie efekty wywołuje jego „twarda” strategia…

Jak jest z twoją „siłą przekonania”? Czy inni uważają cię raczej za człowieka niezdecydowanego, może chwiejnego, wycofanego? Czy jesteś odbierany raczej jako osoba spokojna, ale pewna, bez kompleksów? Może zdarza się, że jesteś czasem odbierany jako osoba nieustępliwa, uparta, dążąca do udowadniania swoich racji i realizacji swoich zamiarów w sposób raniący lub krzywdzący innych? Może jest „i tak, i tak” w zależności od ludzi, z którymi przebywasz? Jak sam postrzegasz swoją siłę przebicia, zdolność wpływu na otoczenie w różnych sprawach?

Zadaj to pytanie Bogu: czego chciałbyś, Panie, jeżeli chodzi o moją siłę, nie tylko tę fizyczną, ale wewnętrzną moc wpływania na ludzi i sprawy?

3.     Barnaba

Jest w tym fragmencie trzecia postać. Barnaba, człowiek radości i odwagi. Otwartość widoczna w oddaniu potrzebującym wszystkich swoich dóbr materialnych towarzyszy mu także w relacji z budzącym powszechne obawy Pawłem. Barnaba nie ma kompleksów, nie boi się o siebie. Nie boi się ani podstępów znanego wroga chrześcijan, Szawła, który teraz twierdzi, że się nawrócił, ani Apostołów, którzy mogą go posądzić o lekkomyślność i brak odpowiedzialności. Po latach okaże się także, że jest człowiekiem wielkiej wewnętrznej wolności, kiedy najpierw zdecyduje zabrać ze sobą Pawła w jego pierwszą podróż misyjną, a potem, przed drugą podróżą, rozezna, że ich styl różni się na tyle, że jeśli nie chce biernie dostosowywać się do decyzji Pawła, powinni jednak działać osobno. W rozważanym fragmencie Dziejów Apostolskich otwartość i wewnętrzna niezależność Barnaby jest z pewnością czynnikiem, dzięki któremu urzeczywistnia się wola Boża dotycząca Pawła.

W świecie zazdrości, w którym jedni dążą do zajęcia między ludźmi lepszego miejsca, a inni usuwają się w cień w lęku, że ktoś może ich zepchnąć na gorsze miejsce, Barnaba (święty zresztą, pierwszy arcybiskup Cypru, ukamienowany ok. 61 r.) może być wzorem postawy przeciwnej zazdrości. Jak określiłbyś tę cnotę? Jak postrzegasz ideał, do którego moglibyśmy dążyć?

Pod koniec tej medytacji zwróć się do Jezusa, mówiąc Mu o najważniejszych rzeczach, które cię poruszyły i prosząc o dary potrzebne ci do wewnętrznego rozwoju w sprawach dotyczących siły, „sprawczości”, wpływu na innych. Zakończ, odmawiając „Ojcze nasz”.

Wpisy

Komentarze

Skomentuj Max Butzlaff Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *